Przez dwa wieki niepodległości Grecja chętniej odbierała obywatelstwo, niż je nadawała. Urodzone w kraju i poddane hellenizacji w szkołach dzieci imigrantów mogą liczyć na paszport dopiero od 2015 r., który paradoksalnie jest też momentem, gdy tradycyjną grecką gościnność zaczęła wypierać niechęć do przybyszów.

Od początku roku nie milkną protesty studentów najlepszego tureckiego uniwersytetu przeciw mianowaniu rektorem człowieka oskarżanego o plagiat pracy doktorskiej. Nominacja wpisuje się w zmiany, jakie od kilku lat prezydent Recep Tayyip Erdoğan wprowadza w edukacji (np. wycofując teorię ewolucji ze szkolnych podręczników), a które mają według niego doprowadzić do powstania „pobożnego pokolenia”.

Ćwierć wieku po referendum, w którym mieszkańcy Quebecu dosłownie o włos zadecydowali, że nie chcą niepodległości od reszty Kanady, miejscowa partia secesjonistyczna zapowiada powtórkę głosowania. Ale poparcie dla tej idei wyraźnie spadło, od kiedy prowincja zapewniła lokalną dominację językowi francuskiemu.

W styczniu Syrtę, rodzinne miasto Muammara Kaddafiego, zdobyły siły Khalify Haftara: dawnego podkomendnego dyktatora, który jest coraz bliżej wygrania libijskiej wojny domowej. Mimo, że oferuje rodakom nowe państwo policyjne, to w kraju gdzie młodzież zamiast do szkoły trafia do zbrojnych bojówek, wielu przysta po prostu na jakiekolwiek zakończenie konfliktu.

Instituto Nacional to najbardziej prestiżowe liceum w Chile: skończyło je 18 prezydentów tego kraju, oraz jeden peruwiański. Ale za imponującą fasadą kryje się brzydka rzeczywistość: niedziałające ogrzewanie, nieszczelne okna, przeciekający dach, zdewastowane toalety. To dlatego, że szkoła jest publiczna, a Chile ma największe na świecie dysproporcje w sektorze edukacyjnym – placówki finansowane przez gminy ledwo stać na opłacanie rachunków, podczas gdy te prywatne opływają w luksusy, ale mają czesne uniemożliwiające naukę komukolwiek spoza wąskiej elity finansowej.