W poniedziałek Tunezyjczycy poparli nową konstytucję, która daje prezydentowi niemal nieograniczoną władzę. To koniec demokracji parlamentarnej, którą kraj wywalczył jako jedyny z biorących udział w Arabskiej Wiośnie. Mimo to, protesty są nieliczne, a do urn pofatygował się tylko co trzeci uprawniony. Skąd ta apatia?

Tunezja jest jedynym krajem regionu, który dzięki Arabskiej Wiośnie wprowadził prawdziwą demokrację. Ale 10 lat po jej wybuchu, w sondażach największe poparcie ma partia, na której czele stoi prawniczka dawnego reżimu, a obecny prezydent jest oskarżany przez opozycję o ciche przywracanie autorytaryzmu.

W marcu zmarła Nawal El Saadawi, najsłynniejsza i ostatnia z arabskich feministek, których walka o prawa kobiet przypadła na okres rewolucji seksualnej. Co zostało z ich spuścizny i z jakimi wyzwaniami zmaga się nowe pokolenie działaczek, w tym tych, które inspirację czerpią z Islamu, odmawiając nazywania się feministkami?

W cieniu zamieszania wokół tworzenia zamkniętych rozgrywek przez najbogatsze europejskie kluby, identyczny projekt powstaje w Afryce. Nie napotka tam na problemy, które zatrzymały Superligę, bo kibice nie są tak zorganizowani, a świeżo wybrane władze konfederacji zarządzającej piłką na kontynencie są pod kontrolą największego promotora tego pomysłu.

#EnaZeda w Tunezji, #AnaKaman w Palestynie, #MeshBasita w Libanie. To wszystko lokalne, arabskie hasztagi wpisujące się w ruch #MeToo. Problem molestowania seksualnego jest ponadnarodowy, ale mieszkanki Afryki Północnej i Bliskiego Wschodu muszą się w takiej sytuacji często mierzyć z dodatkową przeciwnością: własną rodziną. Swoiście pojmowany honor i nieprzepracowana rewolucja seksualna powodują, że kobiety z tych regionów padają często ofiarami swoich krewnych – bez względu na to, czy są makijażystkami z Palestyny, czy księżniczkami z Dubaju.