Chile przechodzi największą suszę w swojej historii, władze stolicy zapowiadają odcinanie wody w kranach. Za tę ostatnią odpowiadają jednak podmioty komercyjne, bo przed laty kraj w całości sprywatyzował swoje zasoby. Dlaczego niewidzialna ręka okazała się nie działać?

W chilijskich mediach społecznościowych trwa oburzenie, że kobiety mają w czasie pandemii utrudniony dostęp do tabletek antykoncepcyjnych.

W 10. rocznicę rozpoczęcia tego projektu opowiadam o reporterskim zadaniu, które mnie przerosło i przyczyniło się do powstania Działu Zagranicznego.

2019 był rokiem ulicznych demonstracji na całym świecie, ale żaden inny region nie burzył się tak powszechnie jak Ameryka Łacińska. Wenezuela, Portoryko, Peru, Ekwador, Chile, Boliwia, Kolumbia: w każdym z tych krajów obywatele głośno dawali znać swojemu niezadowoleniu z rządzących. Skąd ta powszechna wściekłość i dokąd prowadzi ten kontynent?

Instituto Nacional to najbardziej prestiżowe liceum w Chile: skończyło je 18 prezydentów tego kraju, oraz jeden peruwiański. Ale za imponującą fasadą kryje się brzydka rzeczywistość: niedziałające ogrzewanie, nieszczelne okna, przeciekający dach, zdewastowane toalety. To dlatego, że szkoła jest publiczna, a Chile ma największe na świecie dysproporcje w sektorze edukacyjnym – placówki finansowane przez gminy ledwo stać na opłacanie rachunków, podczas gdy te prywatne opływają w luksusy, ale mają czesne uniemożliwiające naukę komukolwiek spoza wąskiej elity finansowej.