Przez trzy dekady niepodległości, Armenia była prywatną własnością zblatowanych z rządem oligarchów. Niespodziewanie dla wszystkich, ten układ został półtora roku temu obalony w pokojowej rewolucji. Ale co zmieniło się w kraju od tamtej pory, a co wydaje się być niezmienne bez względu na to, który lider akurat stoi na czele rządu?

Bad Bunny właśnie wypuścił nową płytę. I to mimo, że poprzednia wyszła zaledwie dwa miesiące temu i wciąż bije rekordy na Spotify. Ale łamanie schematów to dla tego muzyka chleb powszedni: śpiewał gościnnie u najpopularniejszych artystów świata nim nawet wydał debiutancki album, przesunął granice seksualności w zdominowanym do tej pory przez machismo reggaetonie i pomógł przeprowadzić rewolucję na rodzinnym Portoryko. A to wszystko w zaledwie cztery lata, od kiedy zarabiał na życie pakując innym ludziom zakupy w supermarkecie.

Po kontrowersyjnych wyborach prezydenckich w październiku, z Boliwii musiał uciekać jej wieloletni przywódca Evo Morales, a głosowanie zostanie powtórzone w maju. Teraz z jednej strony sceny politycznej padają zarzuty o rasizm, a z drugiej o satanizm. To pokłosie uśpionych przez lata, a teraz powracających ze zdwojoną siłą podziałów etnicznych, które przypominają, że Boliwia to w zasadzie dwa państwa wciśnięte w jedno.

Choć po latach 80., gdy maleńki Hong Kong kręcił trzecią największą liczbę filmów na świecie po Stanach oraz Indiach, zostało tylko wspomnienie, to lokalne kino najlepiej uchwyca zachodzące na półwyspie zmiany i pozwala zrozumieć przyczyny toczącego się tam właśnie konfliktu. O kinematografii Hong Kongu opowiada Jagoda Murczyńska: redaktorka książki „Made in Hong Kong. Kino czasu przemian”, oraz współorganizatorka Azjatyckiego Festiwalu Filmowego Pięć Smaków.

Instituto Nacional to najbardziej prestiżowe liceum w Chile: skończyło je 18 prezydentów tego kraju, oraz jeden peruwiański. Ale za imponującą fasadą kryje się brzydka rzeczywistość: niedziałające ogrzewanie, nieszczelne okna, przeciekający dach, zdewastowane toalety. To dlatego, że szkoła jest publiczna, a Chile ma największe na świecie dysproporcje w sektorze edukacyjnym – placówki finansowane przez gminy ledwo stać na opłacanie rachunków, podczas gdy te prywatne opływają w luksusy, ale mają czesne uniemożliwiające naukę komukolwiek spoza wąskiej elity finansowej.