UNESCO w nowym raporcie stwierdza, że afrykańska kinematografia mogłaby w ciągu kilku lat wzrosnąć czterokrotnie, zwłaszcza w Nigerii, która produkuje najwięcej filmów na kontynencie. Choć tamtejszy Nollywood powstał jako sposób handlarzy kasetami wideo na zwiększenie sprzedaży, to dziś inwestuje w niego nawet Netflix.

W ciągu roku indyjską kinematografią wstrząsnęła seria samobójstw. Choć te śmierci ogniskują uwagę ze względu na status społeczny osób, które odebrały sobie życie, to są odzwierciedleniem większego dramatu: braku dostępu do pomocy psychologicznej, którego ofiarami są przede wszystkim rolnicy.

W czasie pandemii Czechy jako pierwsze na kontynencie otworzyły swoje studia filmowe, specjalnie dla zagranicznych ekip, które od kilkunastu lat regularnie zwożą do Pragi największe gwiazdy Hollywood. Choć te produkcje zna cały świat, to już powstające w ich cieniu działa lokalnych twórców raczej nie wybijają się zagranicą. Co oglądają nasi południowy sąsiedzi i skąd wzięło się określenie „czeski film”?

Choć po latach 80., gdy maleńki Hong Kong kręcił trzecią największą liczbę filmów na świecie po Stanach oraz Indiach, zostało tylko wspomnienie, to lokalne kino najlepiej uchwyca zachodzące na półwyspie zmiany i pozwala zrozumieć przyczyny toczącego się tam właśnie konfliktu. O kinematografii Hong Kongu opowiada Jagoda Murczyńska: redaktorka książki „Made in Hong Kong. Kino czasu przemian”, oraz współorganizatorka Azjatyckiego Festiwalu Filmowego Pięć Smaków.

W północnokoreańskiej kinematografii rzeczywistość często przebija fikcję. Syn dyktatora ekranizujący opery rzekomo napisane przez tatę. Aktor upodobniony do niego kilkoma operacjami plastycznymi, o którym po wcieleniu się w rolę przywódcy słuch ginie. Uznany reżyser z innego kraju porwany i torturowany przez kilka lat, żeby nakręcił ludowy odpowiednik Godzilli. To tylko kilka prawdziwych historii towarzyszących produkowaniu filmów przez Koreańską Republikę Ludowo-Demokratyczną.