Od czasu udaremnionego wojskowego zamachu stanu z 2016 r., rośnie liczba osób uciekających z Turcji. Najnowsza fala emigracji jest bezprecedensowo dobrze wykształcona, zastraszona i pozbawiona nadziei.

Nikt w historii Brazylii nie ścigał jeszcze z taką zaciętością ludzi zagrażających jej demokracji, jak robi to obecnie sędzia Alexandre de Moraes. Problem w tym, że jest w tych procesach równocześnie ofiarą, prokuratorem i ostateczną instancją.

Nieudany zamach stanu w Niemczech, choć operetkowy, nie był wcale czymś nowym. Podobne scenariusze od lat pisują inne grupy ekstremistów – czasami wspierane przez mundurowych, którzy mają je zwalczać.

W poniedziałek Tunezyjczycy poparli nową konstytucję, która daje prezydentowi niemal nieograniczoną władzę. To koniec demokracji parlamentarnej, którą kraj wywalczył jako jedyny z biorących udział w Arabskiej Wiośnie. Mimo to, protesty są nieliczne, a do urn pofatygował się tylko co trzeci uprawniony. Skąd ta apatia?

Trzy lata temu Sudańczycy obalili swojego dyktatora. Dziś znów wychodzą na ulice, bo jego najbliżsi współpracownicy wrócili do władzy. Co mają z tym wspólnego kolor skóry i ludowe opowieści?