Od czasu udaremnionego wojskowego zamachu stanu z 2016 r., rośnie liczba osób uciekających z Turcji. Najnowsza fala emigracji jest bezprecedensowo dobrze wykształcona, zastraszona i pozbawiona nadziei.

Nikt w historii Brazylii nie ścigał jeszcze z taką zaciętością ludzi zagrażających jej demokracji, jak robi to obecnie sędzia Alexandre de Moraes. Problem w tym, że jest w tych procesach równocześnie ofiarą, prokuratorem i ostateczną instancją.

Nieudany zamach stanu w Niemczech, choć operetkowy, nie był wcale czymś nowym. Podobne scenariusze od lat pisują inne grupy ekstremistów – czasami wspierane przez mundurowych, którzy mają je zwalczać.

Sąd w Nowym Jorku skazał jego brata za przemyt kokainy, a amerykańska prokuratura uważa, że z nim współpracował. Juana Orlando Hernándeza na procesach w USA pogrążają skruszeni narcos, którzy zostali odesłani do Stanów na podstawie umowy ekstradycyjnej, którą polityk sam przeforsował w parlamencie zanim jeszcze został prezydentem Hondurasu.

Juan Carlos, emerytowany hiszpański monarcha, opuścił na stałe ojczyznę. Jest podejrzewany o przyjmowanie łapówek, choć nic mu za to nie grozi, bo czynów dopuszczał się podczas zasiadania na tronie, gdy chronił go całkowity immunitet. Wyjeżdżając, próbuje ratować prestiż swojego syna i następcy, choć równocześnie pogrąża własną reputację. A wszystko z powodu zamiłowania do luksusu oraz kochanek nieroztropnie rozmawiających z byłymi pracownikami służb specjalnych.