Z jednej strony samobójstwa znanych osób, z drugiej publiczna samokrytyka innych celebrytów za to, że w przeszłości dręczyli rówieśników. Korea Południowa zaczyna się mierzyć z rozpowszechnioną praktyką pastwienia się nad słabszymi, która zaczyna się jeszcze w szkole, utrwala się podczas obowiązkowej służby wojskowej i przenosi się na stosunki zawodowe.

#EnaZeda w Tunezji, #AnaKaman w Palestynie, #MeshBasita w Libanie. To wszystko lokalne, arabskie hasztagi wpisujące się w ruch #MeToo. Problem molestowania seksualnego jest ponadnarodowy, ale mieszkanki Afryki Północnej i Bliskiego Wschodu muszą się w takiej sytuacji często mierzyć z dodatkową przeciwnością: własną rodziną. Swoiście pojmowany honor i nieprzepracowana rewolucja seksualna powodują, że kobiety z tych regionów padają często ofiarami swoich krewnych – bez względu na to, czy są makijażystkami z Palestyny, czy księżniczkami z Dubaju.

Według danych Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju, Japonki należą do najlepiej wykształconych kobiet na świecie, a aktywnych zawodowo jest dziś 65 proc. z nich, co jest krajowym rekordem. Ale w przeważającej większości zatrudniane są tylko w niepełnym wymiarze i za możliwie jak najniższe stawki. Wielka kariera jest dla nich z reguły zamknięta: kilka uniwersytetów medycznych przez lata fałszowało nawet wyniki swoich egzaminów wstępnych, żeby tylko jak najmniej kobiet zostawało lekarzami.