Na ekrany kin ma niedługo wejść najdroższy film w historii Hong Kongu, „Synowie neonowej nocy”. Akurat w momencie, gdy ten charakterystyczny dla miejscowej kinematografii rodzaj oświetlenia jest masowo usuwany z tamtejszych ulic.

Z jednej strony samobójstwa znanych osób, z drugiej publiczna samokrytyka innych celebrytów za to, że w przeszłości dręczyli rówieśników. Korea Południowa zaczyna się mierzyć z rozpowszechnioną praktyką pastwienia się nad słabszymi, która zaczyna się jeszcze w szkole, utrwala się podczas obowiązkowej służby wojskowej i przenosi się na stosunki zawodowe.

UNESCO w nowym raporcie stwierdza, że afrykańska kinematografia mogłaby w ciągu kilku lat wzrosnąć czterokrotnie, zwłaszcza w Nigerii, która produkuje najwięcej filmów na kontynencie. Choć tamtejszy Nollywood powstał jako sposób handlarzy kasetami wideo na zwiększenie sprzedaży, to dziś inwestuje w niego nawet Netflix.

W ciągu roku indyjską kinematografią wstrząsnęła seria samobójstw. Choć te śmierci ogniskują uwagę ze względu na status społeczny osób, które odebrały sobie życie, to są odzwierciedleniem większego dramatu: braku dostępu do pomocy psychologicznej, którego ofiarami są przede wszystkim rolnicy.

W czasie pandemii Czechy jako pierwsze na kontynencie otworzyły swoje studia filmowe, specjalnie dla zagranicznych ekip, które od kilkunastu lat regularnie zwożą do Pragi największe gwiazdy Hollywood. Choć te produkcje zna cały świat, to już powstające w ich cieniu działa lokalnych twórców raczej nie wybijają się zagranicą. Co oglądają nasi południowy sąsiedzi i skąd wzięło się określenie „czeski film”?