Kraj przymuszonej wiśni

Japończycy produkują najwięcej pornografii na świecie. Część z jej gwiazd robi później kariery w mainstreamie – większość trafia jednak do branży przez oszustwo, a opuszcza ją z depresją i alkoholizmem.

Do powstania tej produkcji wyjątkowo nie posłużył krótkoterminowy kontrakt (Rys. Kitao Shigemasa)

Policjanci w Tokio aresztowani w poniedziałek trzech mężczyzn, którzy mieli przez kilka lat zmuszać młodą kobietę do występowania w filmach pornograficznych. Oficjalnie zarzutem jest łamanie praw pracowniczych – zgodnie z miejscowym prawem, osoby zatrudnione w ramach kontraktów tymczasowych nie mogą być wbrew ich woli obligowane do wykonywania zleceń, które „godzą w moralność publiczną”. W rzeczywistości jest to pierwszy przypadek, gdy mundurowi zajęli się procederem powszechnie występującym w lokalnym światku filmów erotycznych.

Według japońskich organizacji praw człowieka, tylko w zeszłym roku skargi na zmuszanie do występowania w takich produkcjach złożyło ponad 100 osób. Co dziesiąta z nich to mężczyzna, bo w tutejszym przemyśle pornograficznym stale pracuje jedynie kilkudziesięciu aktorów, więc producenci pilnie potrzebują nowych twarzy. Oszustwo wygląda z reguły tak samo: zewnętrzna firma, prezentująca się jako agencja modelek, podpisuje umowę z kimś dopiero co wchodzącym w pełnoletniość, obiecując występu w reklamach i programach telewizyjnych. Dopiero po jakimś czasie wysyła taką osobę na plan filmu erotycznego, a w razie odmowy wzięcia udziału w kręceniu straszy zapisami o wysokich karach finansowych grożących za niewypełnianie warunków kontraktu. W wielu przypadkach oszuści grożą też swoim ofiarom, że nagromadzone przez nich w ten sposób długi będą musieli spłacać ich rodzice. Przerażeni taką perspektywą pokrzywdzeni ostatecznie godzą się na wystąpienie przed kamerą, a potem (z powodu dalszych gróźb i rosnącego wstydu przed ujawnieniem) pojawiają się w kolejnych produkcjach – kobieta, którą prześladowali aresztowani właśnie mężczyźni przez 5 lat musiała zagrać w aż 100 filmach.

Według najczęstszych szacunków, japoński rynek pornograficzny przynosi co roku równowartość 4,4 mld dolarów dochodu. Firmy produkcyjne wypuszczają w tym okresie około 20 tys. nowych filmów, a niektóre z występujących w nich kobiet płynnie przechodzą do mainstreamu: megagwiazda poprzedniej dekady Maria Ozawa jest celebrytką biorącą udział w programach telewizyjnych całej Azji Południowo-Wschodniej, Sola Aoi bez problemu dostawała role w kolejnych filmach oraz serialach, Mariko Kawana (robiąca przed laty karierę w gatunku Jukujo, gdzie dojrzałe panie uwodzą młodszych mężczyzn – w wielu takich produkcjach występują wątki kazirodcze) została pisarką, Aino Kishi zmieniła filmy klasy X na te klasy B, występowała w wrestlingu i grupie muzycznej, a w końcu udzieliła własnego nazwiska grze hazardowej na komórki. Zmarła przed ośmiu laty Ai Iijima tak często pokazywała się w najróżniejszych programach mainstreamowej telewizji omawiając wszelkie możliwe tematy, że młodsi widzowie nawet nie zdawali sobie sprawy z jej pornograficznej przeszłości, mimo że w 2000 r. napisała na ten temat autobiograficzną książkę przetłumaczoną na cztery języki, której sprzedało się łącznie 1,5 mln kopii.

Dla większości pracujących w branży dziewczyn (oraz chłopców) rzeczywistość nie jest jednak tak różowa. Według organizacji praw człowieka, niemal wszystkie aktorki trafiające na plan podpisują krótkoterminowe umowy z firmami zewnętrznymi- tego typu kontrakty nie są objęte zapisami prawa pracy, a związane nimi osoby nie są w zasadzie objęte żadnego rodzaju ochroną. Dlatego oszustom tak łatwo jest je zastraszać: w zeszłym roku jedna z takich pseudo agencji postanowiła nawet dla przykładu pozwać odmawiającą występowania przed kamerą kobietę o odszkodowanie w wysokości 24 mln jenów (równowartość 900 tys. złotych) za „stracone koszty produkcji”; sąd na szczęście uznał, że nie miała ona obowiązku zwracać tych rzekomych strat. Wykorzystując tę przewagę, producenci zmuszają aktorki do scen, w których nie chcą brać udziału, np. przedstawiających seks grupowy lub bez zabezpieczenia. Ofiary zgłaszające się do organizacji społecznych często cierpią z tego powodu na depresję, która nie omija także kobiet mogących się pochwalić „sukcesem” w branży – po przejściu na emeryturę w 2011 r. bardzo znana gwiazda Saori Hara przyznała, że tak często tłumiła to poczucie alkoholem, aż w końcu się od niego uzależniła.

Na całym świecie tylko w Korei Południowej mieszkańcy wydają więcej per capita na pornografię, niż w Japonii, przy czym często kupowane przez nich produkcje pochodzą właśnie z Kraju Kwitnącej Wiśni. Jedna z lokalnych gazet podaje, że ze względu na ogromną rotację w biznesie, co roku przed kamerami debiutuje niemal 6 tys. obywatelek tego kraju, czyli statystycznie w szeroko rozumianym filmie erotycznym wystąpi przynajmniej raz w życiu 1 na 200 Japonek. Można więc zgadywać, że depresje i alkoholizm nie znikną w najbliższej przyszłości z tej branży. Choć działania tokijskiej policji dają nadzieję, że kiedyś tak się w końcu stanie.

No. Ale polskiego czytelnika to nie interesuje.